|
Koosjer vlees, ook op het Christelijk erf
Door rabbijn Lody B. van de Kamp
Voor iedereen gaat de vleesconsumptie in Nederland in de toekomst onverminderd door. Alleen Moslims en Joden zullen het mogelijk zonder moeten doen.
Bijna alle politieke partijen in de Tweede Kamer spreken bij een mogelijke beperking van het ritueel slachten van een afweging tussen dierenwelzijn en godsdienstvrijheid waarin de balans inmiddels doorslaat ten gunste van het dierenwelzijn.
Tot nu toe hebben zich alleen maar de confessionele partijen tegen het wetsvoorstel van de Partij voor de Dieren (PvdD) gekeerd. De Christen Unie (CU) , de Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP) en het CDA lieten weten de plannen niet te willen steunen.
Maar deze confessionele partijen hebben nog wel wat huiswerk te doen.
Binnen hun eigen achterban horen we veel vragen over het standpunt van hun respectievelijke partijen.
In mijn gesprekken van de afgelopen weken in kerkelijk Nederland kom ik veelvuldig een zekere ambivalentie of onverschilligheid over dat koosjer slachten. Die onverschilligheid maakt pas plaats voor zorg nadat ik heb uitgelegd wat het koosjer slachten voor de Joods gemeenschap betekent, wat de waarde is van de Bijbelse wetgeving die er aan ten grondslag ligt en, dat is het meest zwaarwegende, wat de essentie is van godsdienstvrijheid in ons land.
De waarheid is dat de discussie rond koosjer slachten helemaal niet alleen de Moslims of Joden raakt maar iedere religieuze burger in Nederland.
Godsdienstvrijheid gaat helemaal niet alleen maar over de hoogte van de minaretten, het besnijden van jongetjes of het slachten van vee door middel van de halssnede.
Het gaat ook over heel andere zaken. Over klokkenluiden, zondagsrust en processies.
De afgelopen jaren is er veel te doen geweest rond de ´overlast´ van luidende kerkklokken . Zo werd een kerkelijke gemeente in Leerdam onaangenaam door het gedoe rond het klokkenluiden getroffen. Net zo als de katholieke kerkganger dit in Tilburg overkwam.
Gemeentelijke overheden die tot nu toe nog de mogelijkheid hebben bepaalde activiteiten in verband met de zondagsrust door middel van gemeentelijke verordeningen te beperken worden steeds meer op het handhaven hiervan aangesproken. Het zou tijd worden voor een nieuwe ´hedendaagse´wetgeving waar in een stille zondag niet meer past.
Eveneens als het houden van een katholieke processie nog steeds niet een algemeen geaccepteerde vrijheid is. Ook toen het processieverbod pas in 1983 uit Grondwet werd verwijderd bleven er allerlei mogelijkheden bestaan om het houden van processies te beperken.
In het huidige klimaat van secularisatie en ontkerkelijking is er voortdurend sprake van een verregaande erosie van de godsdienstvrijheid. De seculiere partijen lijken bijna vrijspel te hebben. De inhoudelijke problemen waar het Bijzonder Onderwijs tegenaan loopt, de beperkingen van het hanteren van gewetensbezwaren voor ambtenaren en de externe bezwaren op het op een eigen manier van invulling geven van religieuze regelgeving binnen organisaties, zoals de SGP momenteel treft, zijn slechts een paar voorbeelden .
Deze erosie kán ongedaan worden gemaakt. Zonder meer. Maar dan zullen de conventionele partijen wel hun krachten moeten bundelen. Zij zullen voortdurend in gesprek moeten zijn met hun eigen achterban waarover het eigenlijk in ons land gaat. Zij zullen pro-actief iedere verdere aantasting van godsdienstvrijheid moeten bevechten. De beperking van het ritueel slachten valt hier ook onder. Wordt deze strijd nagelaten dan is het afschaffen van koosjer slachten slechts een volgende stap die de seculiere politiek weer een stapje dichter bij het kerkelijk erf in ons land brengt.
Maar het huiswerk beperkt zich niet alléén tot de confessionele partijen.
Ook die fracties die nu hun steun toe zeggen aan de plannen van Marjan Thieme moeten zich afvragen of zij wel echt op de juiste weg zijn. De Partij van de Arbeid, de VVD, Groen Links en de SP zijn allemaal partijen die voort zijn gekomen uit een politiek strijdvaardig verleden. Het ging daarbij om het bereiken van politieke idealen die ten tijde van de strijd niet zonder meer vanzelfsprekend waren. Liberalisme , socialisme en al die andere idealen waar men voor stond konden maar op één manier worden bevochten. En dat was door gebruik te maken van de vrijheden die ons land aan iedere burger probeerde te bieden. Tot die vrijheden behoren niet alleen vrijheid van meningsuiting en van vergadering. Ook de vrijheid van godsdienst of van andere levensbeschouwingen waren en zijn daar onlosmakelijk mee verbonden. Juist deze politieke partijen die zo voor hun eigen vrijheden hebben moeten strijden moeten zich afvragen of zij met hun eigen politieke visie wel deel zouden kunnen uitmaken van een samenleving waar vrijheid van godsdienst aan banden wordt gelegd zoals dit nu dreigt. Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat dit past in het beeld dat zij hebben van een vrije ideale Nederlandse samenleving die zij zelf zo koesteren.
.
